Sadece bedenimi ve ruhumu kendim korumayı seçtim.

    Kendimi bildim bileli sevgimi de öfkemi de sakınmam. Hakkımı yedirmem. Hak etmediğim muamele karşısında sessiz kalmam. Başkalarının haklarının yenmesine seyirci kalmam. Tembel, cahil kalmayı seçen, tutucu insanlara ise hiç saygım yok.

   Bir kadın olarak, saf ve sevgi dolu olmadığım için iyi bir insan olmadığıma, fazlasıyla sert olduğuma dair yorumlar aldım defalarca. Gençliğimin başlarında, henüz kendimi yeterince tanımadan önce, bu yorumları kabullendim ve iyi bir insan olmadığıma kanaat getirdim. İyi bir insan olmamamı hiçbir şey için bahane olarak kullanmadım, sevilmeyi hak etmediğim düşüncesi hariç.

   Geçenlerde yine insanları izlerken, konuşurken fark ettim ki ben kötü bir insan değilim. Ve insanların görmeyi seçtikleri kadar sevgisiz ya da öfkeli de değilim. Herkesi sevmeme ya da merhamet duymama gerek yok. Kendimi başka birine emanet etmeme gerek yok. Sadece bedenimi ve ruhumu kendim korumayı seçtim. Normal olanın bu olduğunu düşündüm. Ama toplumun kadına bakış açısını içselleştirmemeyi tercih etmem diğer insanlarla karşılıklı yanlış anlaşılmama sebep oldu ve ben eleştirileri kişiselleştirdim.