Birinin gerçekten beni görmesini istemek.

    İlk defa yazacak bir şeyim yok. Ne zaman bloğumu açıp, yeni yayına bassam önce birkaç saniye boş sayfaya bakarım. Aklım boş olduğundan ya da yazacak bir şey bulamadığımdan değil, hangisi diğerlerinden daha baskın çıkıp parmak uçlarımdan dökülecek diye beklediğimden. Ama şimdi içimden taşan bir duygu, fikir yok. Sanırım gerçekten gerçek bir yazar değilim. Gerçek bir yazar olmaya uygun da değilim. Olmak için çok çalışmıyorum da. Yine de çok düşünmeye yatkın karakterim ve durmak bilmeyen düşüncelerimin bana çektirdiği acıların yazmak; yazmak ve bunalımımın bir anlamı olduğuna inanmak, delirmemin başkalarının delirmesine engel olacağını ummak ve yıllar sonra birinin sayfaların arasına bıraktığım parçalarıma bakıp içtenlikle düşüncelerimi, hislerimi, varlığımı göreceğini ummak. Birinin gerçekten beni görmesini istemek. Benim bile beni göremediğim kadar iyi, net ve acımadan ya da önyargılardan uzak. Görmesini ve anlatmasını istiyorum beni, herhangi birinin herhangi bir zamanda. Belki de yarım asır sonra.