Yine buradayım, ruhumun dostu ve aklımın çöplüğünde.

    Yine buradayım, ruhumun dostu ve aklımın çöplüğünde. Yazmayarak geçirdiğim iki senede büyük bir sorunum çözüme kavuştu ve karahindiba çiçeği gibi dağılıp havalandı, uzaklara uçtu. Birdenbire gözden kayboldu. Şimdilerde ise geride bıraktığı tohumlar çiçek açtı ve benim birken bir sürü sorunum oldu. Ve ben sorunlarım olmasının sorunlarıma karşı kör olmaktan çok daha iyi olduğunu öğrendim. Görmezden geldiğim, geçiştirdiğim ve herkes böyle diye normalleştirmeye çalıştığım şeyler karakterimi karaladı ve kalbimi hissizleştirdi. Daha da kötüsü kalp gözü ya da sezgi dediğimiz şeye at gözlüğü taktı. Sonuç olarak yine kendime yabancı, yorgun, neredeyse tükenmiş ve yalnızım. Yani bu bloğa ilk yazmaya başladığım zamanki gibi. 

   Şimdi yeniden kendimi tanımak için ufak bir yolculuğa çıkacağım aklımın karanlık sularına ve kalbimin kapalı odalarına. Umarım bu kez bir önceki seferden biraz daha iyi tanıyabilirim kendimi ve biraz daha uzun huzurlu hissedebilirim kendi aklımda.