Çok yormadan istediğimi veriyor bana ve kendimi güvende hissetmemi sağlıyor.

    Fark ettim ki ben sadece hüzün, hayal kırıklığı, yalnızlık duygularında boğulurken ya da çok fazla umutlu hissettiğimde yazıyorum ya da yazabiliyorum. Kendimi böyle alıştırdığımdan mı oldu yoksa ancak böyle zamanlarda mı yazabiliyorum? Yani benim anlatacak bir şeyim yok mu? Uzun soluklu bir hikayem olmadığı gibi kurgu becerim de yok sanırım. Eğer gerçekten becerim yoksa benim için fazlasıyla yıkıcı olur.

   Çok fazla fiziksel olay içermeyen, genellikle karakterin kafasındakilerin yazıldığı romanları çok severim. Başka birinin aklındakileri bilmek, bunları sadece okuyarak öğrenmek çok hoş. Ailemin sık değişen ve uç noktalarda yaşadıkları duygu durumları sağ olsun, hayatım ve güvenliğim etrafımdakilerin hissettiklerini çok hızlı bir şekilde anlamama bağlı. Anlamak, çoğunlukla da yeterince hızlı anlamak her zaman kolay olmadığından seviyorumdur belki iç sesli kitapları. Çok yormadan istediğimi veriyor bana ve kendimi güvende hissetmemi sağlıyor.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaşlanıyorum.

    Yaşlanıyorum. Eskiden tabakta kaynayan çorbayı içerken annem, "Mideni yakacaksın, biraz soğusun. Sabırlı ol." derdi. Şimdi annemden 700 km uzakta elimde çorbam, dilim yanmış, çorbamın soğumasını bekliyorum.    Sabahları kahvaltı yapmak istemediğimde, midem ağrıdığında, midem bulandığında süt içer ve kahveme süt katardım. Şimdilerde ise iki hafta önce arkadaşımla içtiğim kahvenin içindeki elli milim sütün sancısını tam beş gün çektim ve midemde su bile tutamadım.    Herkesin morali bozulduğunda ya da kendini mutlu hissetmek için yaptığı yemekler vardır. Benimki kremalı tavuklu makarna. Amacım kendimi övmek değil ama çok lezzetli olur yaptığım, dışarda yediklerimizi aratmaz. Kremalı tavuklu makarnayı sadece midemi değil, içimdeki diğer boşlukları, beni korkutan boşlukları doldurmak için yedim yıllarca. Geçici de olsa işe yaradı. Artık onu da yiyemiyorum laktoz toleransımdaki düşüklükten ötürü. Alternatif tarifler yaratmaya çalışıyorum.    Ardı ardına birkaç film izlediğim,
Devamı

Mutlak sessizlik.

"Gittikçe derinleşir saatler, Rikkatle, yavaş yavaş ve yer yer Sessizlik daima ilerler."    Sessizlik aç bir yılan gibi tamamen yutar seni. Bazen de karanlık bir orman gibidir, kaybolursun yüksek ağaçlar arasında.    Ama gerçekte kaç defa mutlak bir sessizliğe maruz kaldık. Telefonu, televizyonu, camları ve kapıları kapatın. Tek başınıza kalın. Saatin tıkırtısı bile olmasın havada. Sessiz olur mu? Olmuyor. Kapıları kapattığım gibi kapatamıyorum aklımın odalarını ya da kısamıyorum düşüncelerimin sesini. Sürekli bir ses var kafamın içinde. Ve kalbim, göğüs kafesime hapsedilmiş gibi vuruyor.    Gerçek sessizliği merak ediyorum. Mutlak sessizlik. Belki öldüğümde? Sanmıyorum. Öldüğümde kalbimin sesi kesilmiş olur elbet ama ruhum, aklımda duyduğum seslerin sahibi ruhum yani ben olan ruhum sessiz kalamayacağa benziyor. Sessiz kalamıyorum.
Devamı

"Kadın olmak" hakkında herkesin fikri var.

   "Kadın olmak" hakkında herkesin fikri var. "Kadın olmak" hakkında herkesin söyleyecek bir şeyi var.       "Kadın nasıl olmalı?" sorusuna ise çoğunluğun verecek cevabı var. "Kadın nasıl olmalı?" sorusunun birbiriyle çelişen birçok cevabı var.    Kadınların ise ilki hakkında fikir beyan etmeye hakkı yok, ikincisine ise cevap veremiyorlar çünkü kulaklarının dibinde bağıran insanlar yüzünden kendi düşüncelerini duyamıyorlar. Güçbela kendi sesini duyabilenler ise doğru cevabın olmadığını biliyor.    Ben kadınım. "Kadın olmak" hakkında fikrim var, sonuçlarıyla her gün yüzleşmek zorunda kalıyorum.  Birçok meslektaşımdan çok çalışıyorum; daha da çok iş yükü veriliyor. Birçoğundan daha çok okuyup, öğreniyorum ve yeni bilgileri hayatıma dahil ediyorum; bana bildiğim şeylerin açıklanmasını dinlemek zorunda kalıyorum. Sekiz yıldır ehliyet sahibiyim ve geçtiğimiz üç yıl boyunca neredeyse her gün araç kullandım ve uzun yola çıktım; ehliyeti olmaya
Devamı