Birbirimizi daha fazla hayal kırıklığına uğratmadan yollarımızı ayırmamız gerektiğini düşünüyorum yazmakla.

   Dün akşam uzun zamandır izlemek istediğim "The Man Who Invented Christmas" filmini izledim (İçeriğinden bahsetmeyeceğim, sadece bana düşündürdükleri ve hissettirdikleri ile ilgili bir yazı bu.). Başkahramanımız Dickens'ın yazmaya duyduğu heyecan, tutku ve takıntısı; yaşam tarzı, insanlarla olan inişli çıkışlı ve uç noktalardaki ilişkisi bana çok tanıdık aynı zamanda da itici geldi. Kendimde çokça gördüğüm ve görmezden geldiğim çoğu şeyi başka bir karakterde görmek ilk kez yaşadığım bir şey değil tabi, dikkatli okuyan ve izleyen herkes bu duyguyu tatmıştır. Bu arada iyi özelliklerle kendi gözümüzü boyamaya çalışmadığımız sürece kişinin kendini tanıması ve anlaması için kurgu karakterlerle kendimizi ilişkilendirmenin harika bir yöntem olduğunu düşünüyorum.

   Başkahramanımızın harika bir yazar olması, kendimi onunla ilişkilendirdiğimden, bana tekrar yazmak için hevesle beraber umut verdi. Yazmak benim için sıcak ve zayıf bir ışık hüzmesi olmuştu, karanlık ve soğuk o çamur çukurundayken; daha doğrusu o çamur çukuru içimdeyken. Kendimi en değersiz hissettiğim zamanlardı. Yazmak birkaç yıl kendimi amaçlı hissetmemi sağladı ve hayata tutunmama yardımcı oldu. Kendimle ilgili bir sürü şey öğrendim ve sayesinde harika dostlar edindim. Tabi profesyonel olarak hiç yazmadım, basılı eserim ya da dergilerde yazım yok. Kendimi tatmin edecek kadar yazdım hep. Bazen daha çok yazmak istedim, gerçek bir yazar gibi yazmak. Bunun hakkında planlar yapıyordum ve arkadaşlarıma bunları anlatıp duruyordum. Eskiden görürdüm ama şimdilerde kendimi başarılı bir yazar olabilecek biri gibi görmüyorum. Bu beni bazen çok üzüyor, bazense zamanında bana yardımı dokunduğundan birbirimizi daha fazla hayal kırıklığına uğratmadan yollarımızı ayırmamız gerektiğini düşünüyorum yazmakla. Ve yazamamak beni yerle bir etmeden önce başka meşguliyetlere sığınmak, yazdığım günlerin o harika hissinin hayal kırıklığına boyanmasına engel olacağına inanıyorum. Karar veremememin en önemli sebebi ise hala yazmaya yeteneğim olup olmadığını bilememem.