Yazamıyorum, ağlayamıyorum hatta düzgünce anlatamıyorum.

        Yavaşça içimde biriken acıda boğuluyorum. Çok geç olmadan boşaltmam gerek bunu ama ağlayamıyorum. İçten içe de ağlamanın sadece erteleme olacağını biliyorum. Ve erteleme beni kurtarmayacak, daha çok yoracak.

   Bu acı bir hikaye, hüzünlü bir hikaye. Diğer hikayelerim gibi tamamen benimle ilgili değil, ilgisiz de değil. Sonuçta içimde. Hissettirdiklerimi şekle sokamıyorum. Sebebi içinde gizli korkularımın olması olabilir, bu yüzden yüzleşemiyorum ve şeklini anlayamıyorum. Kelimelere de dökemiyorum, doğru kelimeleri bilmiyorum. Ve hala eksik olan şeyler var, duymam, görmem ya da hissetmem gereken şeyler.  Tüm bunlardan hikayenin biraz daha zamana ihtiyacı olduğunu çıkarabiliriz ama yükü kaldırabileceğimden fazla olmaya başladı. İçimde kaybolmadan daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum.

   Sonuç olarak yazamıyorum, ağlayamıyorum hatta düzgünce anlatamıyorum. Yorgunum. Sık sık büyük bir kovadan başımdan aşağıya hüzün dökülüyor ve kendimi bundan arındırmam günler sürüyor.