Boslukta Yer Kaplamak

    Kendimi bildim bileli yalnız yaşamak istedim. İyi ya da kötü her şeyden uzak. İşten döndüğümde tamamen yalnız kalabileceğim iki oda bir salon. Sade döşenmiş; kitaplarımı, bitkilerimi, gizli umutlarımı, pişmanlıklarımı, hayal kırıklıklarımı ve korkularımı uyum içinde yerleştirebileceğim küçük bir yer. Kimsenin gelmesini, görmesini, dokunmasını istemediğim ve parçam haline gelecek bir alan. Sonunda bu alanı buldum ve neredeyse tamamen yerleştim. Orada mutluyum, şimdi ise tatildeyim ve orayı özlüyorum.    Yerleşme işi sandığımdan zor oldu. Evin eksiklerini tamamlamak fazlasıyla zaman ve para istiyormuş ama korkularımı ve gizli umutlarımı yerleştirmek çok daha zormuş.     Aklımdan ve kalbimden çıkarıp koyduğum her şeyin arkasından başka bir şey çıktı. Yani ne kadar dökersem dökeyim aklım da kalbim de hafiflemedi. İçimden çıkaracaklarım bitmedi derken evim doldu. Kendim ve kendiliğimle doldurduğum ev beni daha da kendime yoğunlaştırdı ama bu kendimi görmeme değil kendimle kör olmama ned

    Yine buradayım, ruhumun dostu ve aklımın çöplüğünde. Yazmayarak geçirdiğim iki senede büyük bir sorunum çözüme kavuştu ve karahindiba çiçeği gibi dağılıp havalandı, uzaklara uçtu. Birdenbire gözden kayboldu. Şimdilerde ise geride bıraktığı tohumlar çiçek açtı ve benim birken bir sürü sorunum oldu. Ve ben sorunlarım olmasının sorunlarıma karşı kör olmaktan çok daha iyi olduğunu öğrendim. Görmezden geldiğim, geçiştirdiğim ve herkes böyle diye normalleştirmeye çalıştığım şeyler karakterimi karaladı ve kalbimi hissizleştirdi. Daha da kötüsü kalp gözü ya da sezgi dediğimiz şeye at gözlüğü taktı. Sonuç olarak yine kendime yabancı, yorgun, neredeyse tükenmiş ve yalnızım. Yani bu bloğa ilk yazmaya başladığım zamanki gibi.     Şimdi yeniden kendimi tanımak için ufak bir yolculuğa çıkacağım aklımın karanlık sularına ve kalbimin kapalı odalarına. Umarım bu kez bir önceki seferden biraz daha iyi tanıyabilirim kendimi ve biraz daha uzun huzurlu hissedebilirim kendi aklımda.